“Στις 7 Οκτωβρίου 2006, στο ασανσέρ του σπιτιού της, δολοφονήθηκε η Άννα Πολιτκόφσκαγια. Δημοσιογράφος της “Νέας Γαζέτας”. Συγγραφέας των βιβλίων “Ο Δεύτερος Πόλεμος στη Τσετσενία” και “Η Ρωσία του Πούτιν”.
Πρώτη και τελευταία φορά που γνώρισα την Άννα ήταν το καλοκαίρι του 2006. Έγινε η μόνη μου μέντορας και παράδειγμα της δημοσιογράφου που ήθελα να γίνω. Μια φορά μου είπε:
— «Σοφία, θα γίνεις σπουδαία δημοσιογράφος. Το μυστικό αυτού του επαγγέλματος βρίσκεται μέσα σου. Η συμπόνια και η ευαισθησία είναι τα κλειδιά. Αν θέλεις να γίνεις καλός δημοσιογράφος, κάθε έρευνα που θα κάνεις, να την κάνεις μέσα από την καρδιά σου».
Μου πήρε 17 χρόνια για να μαζέψω κουράγιο και να πω «RIP, Anna… Μόνο ένας δειλός μπορεί να πυροβολήσει έναν άνθρωπο στην πλάτη. Και αυτό είναι ο Πούτιν. Ενας δειλός. Θα σε εκδικηθούμε. Και όλους τους αθώους που σκότωσε αυτό το κάθαρμα για την διασκέδαση του…»
“Συχνά σκέφτομαι: αν είναι άνθρωπος ο Πούτιν; Ή μήπως είναι ένα ψυχρό σιδερένιο άγαλμα; Σκέφτομαι και δεν βρίσκω απάντηση…αν είναι άνθρωπος.” – Άννα
Το επίθετό της ήταν Μαζέπα (Ουκρανικής καταγωγής). Γεννήθηκε το 1958 στη Νέα Υόρκη σε μια οικογένεια διπλωματών. Σπούδασε δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Παντρεύτηκε τον Αλεξάντρο Πολιτκόφσκι, έναν από τους κύριους παρουσιαστές της εκπομπής “Βζγλιάντ” (του ρωσικού κύριου τηλεοπτικού καναλιού). Από το 1999, ήταν ανταποκρίτρια και συντάκτρια στη “Νέα Γκαζέτα”. Το 2000, τα ρεπορτάζ της από την Τσετσενία, ανταμείφθηκαν με το βραβείο της “Χρυσής Πέννας της Ρωσίας”. Το 2004, πήρε συνέντευξη από τον Ραμζάν Καντίροφ, τον πρώτο αναπληρωτή πρωθυπουργό της Τσετσενίας, ο οποίος συμπεριφέρθηκε με χυδαίους τρόπους με την δημοσιογράφο.
“Η βία είναι μια σοβαρή μόλυνση που τείνει να εξαπλωθεί ως πανδημία. Δεν εκδηλώνεται ποτέ μεμονωμένα.” – Άννα
Ασχολήθηκε με την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Διερεύνησε τη διαφθορά στο Υπουργείο Άμυνας. Βοήθησε τα θύματα της αιματηρής ομηρίας στο Θέατρο “Νορντ-Οστ”. Κατά τη διάρκεια της κατάληψης στο Θέατρο, συμμετείχε σε διαπραγματεύσεις με τους τρομοκράτες και έφερνε νερό στους ομήρους.
“Γιατί δεν συμπαθώ τον Πούτιν; Για αυτό ακριβώς δεν τον συμπαθώ: για την απλούστευση που είναι χειρότερη από την κλοπή. Για την συνειδητή αδιαφορία. Για τον ρατσισμό. Για τον ατέλειωτο πόλεμο. Για το ψέμα. Για το αέριο στο “Νορντ-Οστ”. Για τους αθώους θανάτους που συνόδευσαν όλη την πρώτη θητεία του. Θύματα που θα μπορούσαν να μην υπάρξουν.” – Άννα
Στις 2 Σεπτεμβρίου 2004, ταξίδεψε στο Μπεσλάν. Ήθελε να είναι μεσολαβητής στις διαπραγματεύσεις με τους τρομοκράτες που κατέλαβαν μια σχολική μονάδα. Έχασε τις αισθήσεις της στο αεροπλάνο μετά από το τσάι που ήπιε. Εισήχθη στο νοσοκομείο της Ροστόφ επί του Ντον με τη διάγνωση “δηλητηρίαση από άγνωστές τοξίνες”. Υποψιάστηκε ότι είχε δηλητηριαστεί από τους πράκτορές της FSB της Ρωσίας..
“Ο Πούτιν, έχοντας τυχαία αποκτήσει τεράστια εξουσία, τη χρησιμοποίησε με καταστροφικά αποτελέσματα για τη Ρωσία. Και δεν τον αγαπώ, επειδή δεν αγαπάει τους ανθρώπους. Δεν μας αντέχει. Μας περιφρονεί. Θεωρεί ότι είμαστε απλά ένα μέσο για αυτόν και μόνο… Ότι μπορεί να μας καταστρέψει όπως επιθυμεί. Ότι είμαστε ένα τίποτα. Και αυτός – αν και τυχαία ανέβηκε τόσο ψηλά – είναι τώρα βασιλιάς και θεός, προς τον οποίον πρέπει να προσκυνούμε και να τον φοβόμαστε.” – Άννα
Το 2021, την περίοδο της προθεσμίας για την υπόθεση της δολοφονίας της Άννας Πολιτκόφσκαγια, ο εκτελεστής της δολοφονίας της “δεν βρέθηκε”.
Σοφία Τερεστσένκο.