Credits: Το πορτρέτο, γνωστό ως “Το Πρόσωπο Του Πολέμου”, είναι το χαρακτηριστικό κομμάτι της έκθεσης “Five Elements of War” στο Ουκρανικό Ινστιτούτο Αμερικής στη Νέα Υόρκη. Το πορτρέτο δημιουργήθηκε από οβίδες των σφαιρών από την Daria Marchenko και τον Daniel Green. Νέα Υόρκη, ΗΠΑ
Από το διαδικτυακό περιοδικό “Chronicles of degradation”: https://zen.yandex.ru/media/xronika/samozvancy-5f1d54cf8099d5476a210874
“Οι απατεώνες”
“Θα πω ένα σημαντικό πράγμα που πολλοί δεν καταλαβαίνουν: η σημερινή Ρωσία δεν είναι σε καμία περίπτωση η κληρονόμος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας που υπήρχε πριν από το 1917 και δεν έχει καμία σχέση με τις νίκες και τα επιτεύγματά της.
Η Ρωσική Ομοσπονδία του μοντέλου του 2020 είναι ο κληρονόμος της ΕΣΣΔ, δηλαδή το κράτος που κατέστρεψε τη Μεγάλη Ρωσία, που πάτησε όλα τα ιερά της, σκότωσε ή έδιωξε τους καλύτερους ανθρώπους της στο εξωτερικό.
Αν ζούσε ο Σουβόροφ το 1917, θα τον είχαν πυροβολήσει μαζί με τον Κουτούζοφ και τον Ναχίμοφ, θα έστελναν τον Πούσκιν και τον Λέρμοντοφ στο GULAG και ο Τσαϊκόφσκι θα είχε αποβληθεί από την Ένωση Συνθετών με απαγόρευση άσκησης του επαγγέλματός του. Θα σάπισαν στα στρατόπεδα τους ανακάλυπτες της Ανταρκτικής τους Μπέλλινγσχάουζεν και Λάζαρεφ, και ο Κρούζενστερν θα αναγκαζόταν να χρησιμεύσει ως βαρκούλα σε ένα σκαρί για ψάρεμα για το υπόλοιπο της ζωής του.
Σήμερα, “ταρακουνούν” αυτά τα ονόματα, καμαρώνοντας, όχι για τα επιτεύγματά τους. Αλλά η αλήθεια είναι, ότι οι πραγματικοί ήρωες της πραγματικής Ρωσίας θα τους είχαν πυροβολήσει όλους με τα εξατομικευμένα περίστροφά τους για όλα όσα έκαναν αυτοί και οι προκάτοχοί τους στη Χώρα”.
“Γιατί χρειαζόμαστε έναν τέτοιο κόσμο, αν δεν υπάρχει η Ρωσία σε αυτόν;” – ισχυρίστηκε ο δολοφονος και προεδρος της Ρωσίας Πούτιν, στη σκληρή προπαγανδιστική ταινία του “Η Νέα Παγκόσμια Τάξη – 2018” την οποία έκανε ο κύριος “μεγαλόστομος του” ο Βλαντίμιρ Σολοβιόφ, και πρόσθεσε ότι ένα πυρηνικό χτύπημα θα οδηγούσε σε μια παγκόσμια καταστροφή, αφου: “γιατί χρειαζόμαστε έναν κόσμο χωρίς Ρωσία”…
“Ο επιτιθέμενος πρέπει να ξέρει” – συνεχίζει ο δολοφονος, “ότι η ανταπόδοση είναι αναπόφευκτη, ότι θα καταστραφεί. Είμαστε θύματα επιθετικότητας και εμείς, ως μάρτυρες, θα πάμε στον Παράδεισο. Και “αυτοί” (*η Δύση) απλώς θα ψοφήσουν… Γιατί δεν θα έχουν χρόνο ούτε να μετανοήσουν!”, είπε ο μανιακός Πούτιν σε μια συνάντηση της Λέσχης Συζήτησης Valdaj…
Ο Πούτιν λειτουργεί μια τεράστια μηχανή καταναγκασμού για να εκφοβίσει πιθανούς αντιπάλους, στέλνει τους αντιπάλους του στη φυλακή ή τους διώχνει από τη χώρα. Κάθε χρόνο η προπαγανδιστική μηχανή του χρειάζεται αυστηροποίηση του καθεστώτος και περισσότερες καταστολές – δίωξη της αντιπολίτευσης, καταστροφή ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης, εξάλειψη των διαφωνιών μεταξύ των επιστημόνων.
Ο Πούτιν κάνει έκκληση στα πιο βαθιά και σκοτεινά ένστικτα των Ρώσων που συνηθίζουν να ζουν σε μια “αυτοκρατορία του Κακού” και που τους λείπει η αίσθηση της δικής τους “φαντασματικής υπερδύναμης”.
Η κύρια προσφώνησή του είναι η βαθιά επιθυμία να είναι μια μεγάλη δύναμη όπου τίποτα ανθρώπινο δεν είναι σημαντικό, ως ΈΝΑ άτομο και η ηγεσία ΤΟΥ.
Άρχισε να στρέφεται σε αυτήν την εθνικιστική ιδέα μετά τις διαδηλώσεις της Bolotnaya και μετά / κατά της Ουκρανικής Επανάστασης της Αξιοπρέπειας το 2014. Από τότε, η “επιτυχία” του στη διεθνή πολιτική θεωρείται ως υγιής και πατριωτικό να τον υποστηρίζουν οι ρώσοι…, και ανθυγιεινής και αντιπατριωτικό να τον επικρίνουν… Η προσπάθειά του να αποσπάσει την προσοχή της κοινωνίας από την οικονομία στον εθνικισμό, τη θέση του στη διεθνή σκηνή, τον ρόλο της Ρωσίας ως “υπερασπιστή των παραδοσιακών συντηρητικών αξιών”, ήταν μίζερη. Έμεινε μόνος με τους φίλους του όπως η Βόρεια Κορέα, η Κίνα και η Βενεζουέλα, και ίσως κάποιες αφρικανικές κανιβαλιστικές φυλές. Στις σχέσεις με την Κίνα, τα πράγματα είναι δύσκολα, διότι αυτός ο “φίλος” έχει ταχεία οικονομική ανάπτυξη, η οποία είναι προφανώς ασυμβίβαστη με το ολιγαρχικό κλεπτοκρατικό πολιτικό σύστημα που υπάρχει στη Ρωσία. Και όντας, όπως ήταν, η Ρωσία είναι καταδικασμένη σε παρατεταμένη στασιμότητα, και μόνο περιστασιακά λαμβάνουσα βοήθεια από τις αυξήσεις των τιμών του πετρελαίου, προσπαθεί να στρέψει την προσοχή στις συντηρητικές αξίες και τον εθνικισμό στη χώρα… Και σε αυτήν την ιδέα ακολουθούν ένα παράδειγμα του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, η οποία, αν και ήταν αρκετά επιτυχημένη οικονομικά εδώ και χρόνια, έχει γίνει λιγότερο επιτυχημένη τα τελευταία χρόνια απίστευτης ανάπτυξης, που φτάνει στο τέλος της, και προσπαθούν επίσης να αποσπάσουν την προσοχή του κοινού στον ρόλο της Κίνας στον κόσμο, τον κινεζικό εθνικισμό, την κινεζική «αξιοπρέπεια» και στρατιωτική ισχύς, αυτό είναι το ίδιο τέχνασμα που ο Πούτιν και το περιβάλλον του προσπαθούν να επιβάλουν για μια ατέρμονη εξουσία. Αυτό είναι ένα κλασικό παράδειγμα, πιθανότατα το μετά / από την εποχή της αρχαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που οι Ρώσοι προπαγανδιστές θεωρούν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ως πρωτότυπο του σημερινού ρωσικού μονοπατιού και θεωρούν τον Πούτιν ως τον Ρωμαίο Αυτοκράτορά τους, ενώ έχουν καψούρα και για τον ιταλικό φασισμό, τον Μπενίτο Μουσολίνι και τις σβάστικες…
Το 2018 έχτισαν ακόμη και έναν Καθεδρικό Ναό των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Μόσχα…, όπου στο μουσείο αυτής της (χριστιανικής;) εκκλησίας κρατούν τη στολή του Χίτλερ…
Το μέλλον αυτού του προβλήματος δεν είναι δύσκολο να προβλεφθεί: περισσότερος έλεγχος στα μέσα ενημέρωσης, περισσότερος έλεγχος στο εκλογικό σύστημα, χρήση βίας ή απειλές κατά ανθρώπων που δεν αρέσουν στο καθεστώς – όλα αυτά αποτελούν μέρος του συστήματος εδώ και πολύ χρόνο, δεκαετίες.
Τώρα βλέπουμε μια ακόμη μεγαλύτερη μετατόπιση προς αυτή την κατεύθυνση, και αυτό δεν αλλάζει τη γενική φύση του κόσμου στην κατάσταση πριν τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Διότι αν δεν μπορείτε να ακούσετε τις σειρήνες του πολέμου, πιθανότατα είστε κουφοί.
Σοφία Τερεστσένκο